| | | | | | |
| |
یاد باد آن روز کز لب بوی جان می‌آمدت |
|
خط بسوی خاور از هندوستان می‌آمدت |
|
| |
هر زمان از قلب عقرب کوکبی می‌تافتت |
|
هر نفس سنبل نقاب ارغوان می‌آمدت |
|
| |
چون خدنگ چشم جادو می‌نهادی در کمان |
|
ناوک مژگان یکایک برنشان می‌آمدت |
|
| |
چون ز باغ عارضت هر دم بهاری می‌شکفت |
|
هر زمان مرغی بطرف گلستان می‌آمدت |
|
| |
در چمن هر دم که چون عرعر خرامان می‌شدی |
|
خنده بر بالای سرو بوستان می‌آمدت |
|
| |
چون جهان را برخ آرام جان می‌آمدی |
|
از جهان جان ندا جان و جهان می‌آمدت |
|
| |
در تکلم لعل شیرینت چو می‌شد در فشان |
|
چشمه‌های آب حیوان از دهان می‌آمدت |
|
| |
چون میان بوستان از دوستان رفتی سخن |
|
گاه گاهی نام خواجو بر زبان می‌آمدت |
|
