خواجوی کرمانی (غزلیات)/گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی

by خواجوی کرمانی

	گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی			کجا روم که فرس بر من شکسته نتازی
	تو شاهبازی و دانم که تیهوان نتوانند			که در نشیمن عنقا کنند دعوی بازی
	شبان تیره بسی برده‌ام بخر و روزی			شبی چو زلف سیاهت ندیده‌ام بدرازی
	ضرورتست که پیشت چو شمع سوزم و سازم			گرم چو شمع بسوزی ورم چو عود بسازی
	مرا بضرب تو چون چنگ سرخوشست ولیکن			تو دانی ار بزنی حاکمی و گر بنوازی
	بدوستی که چو دل قلب و نادرست نیایم			گرم در آتش سوزنده همچو زر بگدازی
	بخون بشوی مرا چون قتیل تیغ تو گشتم			که در شریعت عشقت شهید باشم و غازی
	چو روشنست که نور بقا ثبات ندارد			به ناز خویش و نیاز من شکسته چه نازی
	فدای جان تو خواجو اگر قتیل تو گردد			ولی بقتل وی آن به که دست خویش نیازی