خواجوی کرمانی (غزلیات)/چو هیچگونه ندارم بحضرت تو مجال

by خواجوی کرمانی

	چو هیچگونه ندارم بحضرت تو مجال			شوم مقیم درت بالغدو و الاصال
	شگفت نیست اگر صید گشت مرغ دلم			که در هوای تو سیمرغ بفکند پر و بال
	کرا وصال میسر شود که در کویت			مجال نیست کسی را مگر نسیم شمال
	نشسته‌ام مترصد که از دریچه‌ی صبح			مگر طلوع کند آفتاب روز وصال
	ز خاکم آتش عشقت هنوز شعله زند			چو بگذری بسر خاک من پس از صد سال
	ترا اگر چه ز امثال ما ملال گرفت			گرفت بیتو مرا از حیات خویش ملال
	مقیم در دل خواجو توئی و می‌دانی			چه حاجتست بتقریر با تو صورت حال