| | | | | | |
| |
چون نی سر گشته‌ی چوگان چو گوی |
|
رو بترک گوی سر گردان بگوی |
|
| |
گوی چون با زخم چوگانش سریست |
|
بوک چوگان سر فرود آرد بگوی |
|
| |
تشنگان را بر کنار جو ببین |
|
کشتگانرا در میان خون بجوی |
|
| |
عارفان در وجد و ما در های های |
|
مطربان در شور و ما در های و هوی |
|
| |
تشنه‌ی خمخانه باشد جان من |
|
کوزه‌گر چون از گلم سازد سبوی |
|
| |
گر شوم خاک رهت کو راه آن |
|
ور نهم رو بر درت کو آب روی |
|
| |
شاید ار بر چشمها جایت کنند |
|
زانکه گل خوشتر بود بر طرف جوی |
|
| |
با رخت خورشید تابان گو متاب |
|
با قدت سرو خرامان گو مروی |
|
| |
دل که بر خاک درت گم کرده‌ام |
|
می‌برم در زلف مشکین تو بوی |
|
| |
گر ترا با موی می‌باشد سری |
|
فرق نبود موئی از من تا بموی |
|
| |
با لبت خواجو ز آب زندگی |
|
گر نشوید دست دست از وی بشوی |
|
