خواجوی کرمانی (غزلیات)/چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان

by خواجوی کرمانی

	چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان			که خبر دهد ز جنت دم صبح و باد بستان
	چو دل قدح بخندد ز شراب ناردانی			دل خسته چون شکیبد ز بتان نار پستان
	بسحر که جان فزاید لب یار و جام باده			بنشین و کام جانرا از لب پیاله بستان
	چو نمی‌توان رسیدن بخدا ز خودپرستی			بخدا که در ده از می قدحی بمی پرستان
	برو ای فقیه و پندم مده اینزمان که مستم			تو که چشم او ندیدی چه دهی صداع مستان
	که ز دست او تواند بورع خلاص جستن			که بعشوه چشم مستش بکند هزار دستان
	چو سخن نگفت گفتم که چنین که هست پیدا			ز دهان او نصیبی نرسد بتنگدستان
	تو جوانی و نترسی ز خدنگ آه پیران			که چو باد بر شکافد سپه هزار دستان
	به چمن خرام خواجو دم صبح و ناله می‌کن			که ببوستان خوش آید نفس هزار دستان