خواجوی کرمانی (غزلیات)/پیه سوز چشم من سرشمع ایوان تو باد
ظاهر
پیه سوز چشم من سرشمع ایوان تو باد | جان من پروانهی شمع شبستان تو باد | |||||
هر پریشانی که آید روز و شب در کار من | از سر زلف دلاویز پریشان تو باد | |||||
مرغ دل کو طائر بستانسرای عشق شد | همدم بلبل نوایان گلستان تو باد | |||||
جان سرمستت که گشت از صافی وصلت خراب | بی نصیب از دردی دلگیر هجران تو باد | |||||
سرمهی چشم جهان بین من خاکی نهاد | از غبار رهنورد باد جولان تو باد | |||||
تا بود گوی کواکب در خم چوگان چرخ | گوی دلها در خم زلف چو چوگان تو باد | |||||
ای رخ بستان فروزت لاله برگ باغ حسن | عندلیب باغ جان مرغ خوش الحان تو باد | |||||
آنکه همچون لاله از مهرش دل پرخون بسوخت | سایه پرورد سهی سرو خرامان تو باد | |||||
هرکه چون خواجو صف آرای سپاه بیخودیست | چشم خون افشان او سقای میدان تو باد |