خواجوی کرمانی (غزلیات)/وهم بسی رفت و مکانش ندید
| وهم بسی رفت و مکانش ندید | فکر بسی گشت و نشانش ندید | |||||
| هرکه در افتاد بمیدان او | غرقه‌ی خون گشت و سنانش ندید | |||||
| دیده‌ی نرگس بچمن عرعری | همچو سهی سرو روانش ندید | |||||
| وانکه سپر شد بر پیکان او | کشته شد و تیر و کمانش ندید | |||||
| موی چو شد گرد میانش کمر | جز کمر از موی میانش ندید | |||||
| گر چه ز تنگی دهنش هیچ نیست | هیچ ندید آنکه دهانش ندید | |||||
| عقل چو در حسن رخش ره نیافت | چاره بجز ترک بیانش ندید | |||||
| دل که بشد نعره زنان از پیش | کون ومکان گشت و مکانش ندید | |||||
| این چه طریقست که خواجو در آن | عمر بسر برد و کرانش ندید | |||||