| | | | | | |
| |
نی نگر با اهل دل هر دم بمعنی در سخن |
|
بشنو از وی ماجرای خویشتن بیخویشتن |
|
| |
بلبل بستانسرا بین در چمن دستانسرا |
|
و او چون من دستان زن بستانسرای انجمن |
|
| |
گردر اسرار زبان بی زبانان می‌رسی |
|
بی زبانی را نگر با بی زبانان در سخن |
|
| |
مطرب بی برگ بین از همدمان او را نوا |
|
ناله‌ی نایش نگر در پرده‌ی دل چنگ زن |
|
| |
پسته‌ی خندان شکر لب چون نباتش می‌نهند |
|
از چه هر دم می‌نهند از پسته قندش در دهن |
|
| |
ایکه چون نی سوختی جانم چونی را ساختی |
|
تاکه فرمودت که هردم آتشی در نی فکن |
|
| |
همچو من بی دوستان در بوستانش خوش نبود |
|
زان بریدست از کنار چشمه و طرف چمن |
|
| |
راستی را گوئی از شیرین زبانی طوطیست |
|
هر نفس در شکرستان سخن شکر شکن |
|
| |
گفتم آخر باز گو کاین ناله‌ی زارت ز چیست |
|
گفت خواجو من نیم هر دم چه می‌پرسی ز من |
|
