خواجوی کرمانی (غزلیات)/نی ز دود دل پرآتش ما می‌نالد

by خواجوی کرمانی

	نی ز دود دل پرآتش ما می‌نالد			تو مپندار که از باد هوا می‌نالد
	عندلیبیست که در باغ نوا می‌سازد			خوش سراییست که در پرده‌سرا می‌نالد
	بیزبانست و ندانم که کرا می‌خواند			در فغانست و ندانم که چرا می‌نالد
	من دلخسته اگر زانکه ز دل می‌نالم			باری آن خسته‌ی بیدل ز کجا می‌نالد
	می‌فتد هر نفسی آتشم اندر دل ریش			بسکه آن غمزده‌ی بی سر و پا می‌نالد
	می زنندش نتواند که ننالد نفسی			زخم دارد نه به تزویر و ریا می‌نالد
	بسکه راه دل ارباب حقیقت زده است			ظاهر آنست که در راه خدا می‌نالد
	نه دل خسته که یک دم ز هوا خالی نیست			هر کرا می‌نگرم هم ز هوا می نالد
	هیچکس همدم ما نیست بجز نی و او نیز			چون بدیدیم هم از صحبت ما می‌نالد
	ناله و زاری خواجو اگر از بی برگیست			او چه دیدست که هردم ز نوا می‌نالد