| | | | | | |
| |
نیستی آنکه زنی شیشه‌ی هستی برسنگ |
|
ورنه در پات فتادی فلک مینا رنگ |
|
| |
تا بکی گوش کنی برنفس پرده‌سرای |
|
تا بکی چنگ زنی در گره گیسوی چنگ |
|
| |
روی ازین قبله بگردان که نمازی نبود |
|
رو بمحراب و نظر در عقب شاهد شنگ |
|
| |
گوش سوی غزل و دیده سوی چشم غزال |
|
سگ صیاد ز چشمش نرود صورت رنگ |
|
| |
بر کفت باده‌ی چون زنگ و دلت پر زنگار |
|
وقت آنست که از آینه بزدایی زنگ |
|
| |
روح را کس نکند دستخوش نفس خسیس |
|
عاقلان آینه‌ی چین نفرستند بزنگ |
|
| |
اگرت دیو طبیعت شکند پنجه‌ی عقل |
|
چکند آهوی وحشی چو شود صید پلنگ |
|
| |
کاروان از پس و ره دور و حرامی در پیش |
|
بار ما شیشه و شب تار و همه ره خرسنگ |
|
| |
خیز و یک ره علم از چرخ برون زن خواجو |
|
که فراخست جهان و دل غمگین تو تنگ |
|
