| | | | | | |
|
نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت |
|
مطرب بگوی نوبت عشاق در نهفت |
|
|
دل را چو لاله از میگلگون شکفته دار |
|
اکنون که لاله پرده برافکند و گل شکفت |
|
|
خواهی که سرفراز شوی همچو زلف یار |
|
در پای یار سرکش خورشید چهره افت |
|
|
هر کس که دید قامت آنسرو سیمتن |
|
ای بس که خاک پای صنوبر بدیده رفت |
|
|
از کوی او چگونه توانم که بگذرم |
|
بلبل کسی نگفت که ترک چمن بگفت |
|
|
شد مدتی که دیده اختر شمار من |
|
یک شب ز عشق نرگس پر خواب او نخفت |
|
|
ای آنکه چشم شوخ کماندار دلکشت |
|
ما را به تیر غمزهی دل خون چکان بسفت |
|
|
شامست گیسوی تو و تا صبح بسته عقد |
|
طاقست ابروی تو و با ماه گشته جفت |
|
|
خواجو بزیر جامه نهان چون کند سرشک |
|
دریا شنیدهئی که بدامن توان نهفت |
|