خواجوی کرمانی (غزلیات)/نشان دل بی نشان از که جویم
ظاهر
نشان دل بی نشان از که جویم | حدیث تن ناتوان با که گویم | |||||
گر از کوی او روی رفتن ندارم | مگیرید عیبم که در بند اویم | |||||
برویم فرو میچکد اشک خونین | ز خون جگر تا چه آید برویم | |||||
رخ ار زانکه شستم بخوناب دیده | غبار سر کویت از رخ نشویم | |||||
وفای تو ورزم بهر جا که باشم | دعای تو گویم بهر جا که پویم | |||||
خیال تو بینم اگر غنچه چینم | نسیم تو یابم اگر لاله بویم | |||||
چه نالم چو از ناله دل شد چو نالم | چه مویم چو از مویه شد تن چو مویم | |||||
چو رنجم تو دادی شفا از چه خواهم | چو درد از تو دارم دوا از که جویم | |||||
اگر کوزه خالی شد از باده حالی | بده ساقیا کاسهئی از سبویم | |||||
چو ساغر بگرید ببین های هایم | چو مطرب بنالد ببین های و هویم | |||||
بچوگان مزن بیش ازینم چو خواجو | که سرگشته و خسته مانند گویم |