خواجوی کرمانی (غزلیات)/نسیم باد صبا چون ز بوستان آید
ظاهر
نسیم باد صبا چون ز بوستان آید | مرا ز نکهت او بوی دوستان آید | |||||
برو دود ز ره دیده اشک گرم روم | ز بسکه از دل پرخون من بجان آید | |||||
قلم چه شرح دهد زانکه داستان فراق | نه ممکنست که یک شمه در بیان آید | |||||
اگر بجانب کرمان روان کنم پیکی | هم آب دیده که در دم بسر دوان آید | |||||
برون رود ز درونم روان باستقبال | چو بانگ دمدمهی کوس کاروان آید | |||||
چو خونیان بدود اشک و دامنم گیرد | که باش تا خبر یار مهربان آید | |||||
سرم بباد رود گر چو شمع از سر سوز | حدیث آتش دل بر سر زبان آید | |||||
در آرزوی کنار تو از میان بروم | گهی که وصف میان تو در میان آید | |||||
بدین صفت که توئی آب زندگانی را | ز شوق لعل لبت آب در دهان آید | |||||
سفر گزید و آگه نبودی ای خواجو | که سیر جان شود آنکو بسیر جان آید |