| | | | | | |
| |
میانش موئی و شیرین دهان هیچ |
|
ازین موئی می بینم وز آن هیچ |
|
| |
دهانش گوئی از تنگی که هیچست |
|
بدان تنگی ندیدم در جهان هیچ |
|
| |
میانش یک سر مویست و گوئی |
|
ندارد یک سر مو در میان هیچ |
|
| |
دهانش بی گمان همچون دلم تنگ |
|
میانش بی سخن همچون دهان هیچ |
|
| |
بجز وصف دهان نیست هستش |
|
نمی‌آید حدیثم بر زبان هیچ |
|
| |
میانش چون تنم در بی نشانی |
|
دهانش چون دلم وز وی نشان هیچ |
|
| |
خوشا با دوستان در بوستان عیش |
|
که باشد بوستان بی دوستان هیچ |
|
| |
گل سوری نبینم در بهاران |
|
چو روی دلستان در گلستان هیچ |
|
| |
برون از اشک از چشمم نیابد |
|
کنارسبزه و آب روان هیچ |
|
| |
برو خواجو که باگل درنگیرد |
|
خروش بلبل فریاد خوان هیچ |
|
| |
سحرگه خوش بود گل چیدن از باغ |
|
ولیکن گر نگوید باغبان هیچ |
|
