خواجوی کرمانی (غزلیات)/مگذر ای یار و درین واقعه مگذار مرا

by خواجوی کرمانی

	مگذر ای یار و درین واقعه مگذار مرا			چون شدم صید تو بر گیر و نگهدار مرا
	اگرم زار کشی میکشی و بیزار مشو			زاریم بین و ازین بیش میازار مرا
	چون در افتاده‌ام از پای و ندارم سر خویش			دست من گیر و دل خسته بدست آر مرا
	بی گل روی تو بس خار که در پای منست			کیست کز پای برون آورد این خار مرا
	برو ای بلبل شوریده که بی گلروئی			نکشد گوشه‌ی خاطر سوی گلزار مرا
	هر که خواهد که بیک جرعه مرا دریابد			گو طلب کن بدر خانه‌ی خمار مرا
	تا شوم فاش بدیوانگی و سرمستی			مست وآشفته برآرید ببازار مرا
	چند پندم دهی ای زاهد و وعظم گوئی			دلق و تسبیح ترا خرقه و زنار مرا
	ز استانم ز چه بیرون فکنی چون خواجو			خاک را هم ز سرم بگذر و بگذار مرا