| | | | | | |
| |
مگذار مطرب را دمی کز چنگ بنهد چنگ را |
|
در آبگون ساغر فکن آن آب آتش رنگ را |
|
| |
جام صبوحی نوش کن قول مغنی گوش کن |
|
درکش می و خاموش کن فرهنگ بی‌فرهنگ را |
|
| |
عامان کالانعام را در کنج خلوت ره مده |
|
الا ببزم عاشقان خوبان شوق شنگ را |
|
| |
ساقی می چون زنگ ده کایینه‌ی جان منست |
|
باشد که بزداید دلم ز آئینه جان زنگ را |
|
| |
پر کن قدح تا رنگ زرق از خود فرو شویم به می |
|
کز زهد ودلق نیلگون رنگی ندیدم رنگ را |
|
| |
آهنگ آن دارد دلم کز پرده بیرون اوفتد |
|
مطرف گر این ره میزند گو پست گیر آهنگ را |
|
| |
فرهاد شورانگیز اگر در پای سنگی جان بداد |
|
گفتار شیرین بی سخن در حالت آرد سنگ را |
|
| |
آهوی چشمت با من ار در عین روبه بازی است |
|
سر پنجه‌ی شیر ژیان طاقت نباشد رنگ را |
|
| |
خواجو چو نام عاشقان ننگست پیش اهل دل |
|
گر نیک‌نامی بایدت در باز نام و ننگ را |
|
| |
خواجو چو این ایام را دیگر نخواهی یافتن |
|
باری بهر نوعی چرا ضایع کنی ایام را |
|
| |
گر کامرانی بایدت کام از لب ساغر طلب |
|
ور جان رسانیدی بلب از دل طلب کن کام را |
|
