خواجوی کرمانی (غزلیات)/من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم

by خواجوی کرمانی

	من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم			ورنه از دود دل آتش بجهان در فکنم
	همچو شمع ار سخن سوز دل آرم بزبان			در نفس شعله زند آتش عشق از دهنم
	مرد و زن برسر اگر تیغ زنندم سهلست			من چو مردم چه غم از سرزنش مرد و زنم
	هر کرا جان بود از تیغ بگرداند روی			وانکه جان می‌دهد از حسرت تیغ تو منم
	تن من گر چه شد از شوق میانت موئی			نیست بی شور سر زلف تو موئی ز تنم
	اثری بیش نماند از من و چون باز آئی			این خیالست که بینی اثری از بدنم
	عهد بستی و شکستی و ز ما بگسستی			عهد کردم که دگر عهد تو باور نکنم
	چون توانم که دمی خوش بزنم کاتش عشق			نگذارد که من سوخته دل دم بزنم
	اگر از خویشتنم چند ز درد دل خویش			دفتر از خون دلم پرشد و تر شد سخنم
	اگر از خویشتنم هیچ نمی‌آید یاد			دوستان عیب مگیرید که بی خویشتنم
	می‌نوشتم سخنی چند ز درد دل خویش			دفتر از خون دلم پر شد و تر شد سخنم
	ایکه گفتی که بغربت چه فتادی خواجو			چکنم دور فلک دور فکند از وطنم
	در پی جان جهان گرد جهان می‌گردم			تا که پوشد سر تابوت و که دوزد کفنم