خواجوی کرمانی (غزلیات)/من خاک آن بادم که او بوی دلارام آورد

by خواجوی کرمانی

	من خاک آن بادم که او بوی دلارام آورد			در آتشم ز آب رخش کاب رخ من می‌برد
	آنکو لبش گاه سخن هم طوطی و هم شکرست			طوطی خطش از چه رو پر بر شکر می‌گسترد
	سرو از قد چون عرعرش گل پیش روی چون خورش			این دست بر سر می‌زند و آن جامه بر تن می‌درد
	من تحفه جان می‌آورم بهر نثار مقدمش			وان جان شیرین از جفا ما را بجان می‌آورد
	زلف سیه کارش نگر و آنچشم خونخوارش نگر			کاین قصد جانم می‌کند و آن خون جانم می‌خورد
	هنگام تیر انداختن گر بر من آرد تاختن			در پای او سر باختن عاشق بجان و دل خرد
	بگذشتی و بگذاشتی ما را و هیچ انگاشتی			جانا ز خشم وآشتی بگذر که این هم بگذرد
	گه گه به چشم مرحمت برما نظر می‌کن ولی			سلطان ز کبر و سلطنت در هر گدایی ننگرد
	زان سنبل عنبر شکن خواجو چو می‌راند سخن			می‌یابم از انفاس او بوئی که جان می‌پرورد