خواجوی کرمانی (غزلیات)/من بیدل نگر از صحبت جانان محروم

by خواجوی کرمانی

	من بیدل نگر از صحبت جانان محروم			تنم از درد به جان آمده وز جان محروم
	خضر سیراب و من تشنه جگر در ظلمات			چون سکندر ز لب چشمه‌ی حیوان محروم
	آن نگینی که بدو بود ممالک بر پای			در کف دیو فتادست و سلیمان محروم
	ای طبیب دل مجروح روا می‌داری			جان من خون شده از رنج و ز درمان محروم
	خاشه چینان زمین روب سراپرده‌ی انس			همه در بندگی و بنده ازینسان محروم
	همچو پروانه نگر مرغ دل ریش مرا			بال و پر سوخته وز شمع شبستان محروم
	ای مقیمان سر کوی سلاطین آخر			بنده تا کی بود از حضرت سلطان محروم
	رحمت آرید برآن مرغ سحر خوان چمن			کو بماند ز گل و طرف گلستان محروم
	عیب خواجو نتوان کرد اگرش جان عزیز			همچو یعقوب شد از یوسف کنعان محروم