خواجوی کرمانی (غزلیات)/من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم
ظاهر
من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم | من آن نوباوهی قدسم که نزل باغ رضوانم | |||||
چو جام بیخودی نوشم جهانرا جرعه دان سازم | چو در میدان عشق آیم فرس برآسمان رانم | |||||
چراغ روز بنشیند شب ار چون شمع برخیزم | ز مهرم آستین پوشد مه ار دامن برافشانم | |||||
ز معنی نیستم خالی بهر صورت که میبینم | بصورت نیستم مایل بهر معنی که میدانم | |||||
اگر پنهان بود پیدا من آن پیدای پنهانم | وگر نادان بود دانا من آن دانای نادانم | |||||
همای گلشن قدسم نه صید دانه و دامم | تذرو باغ فردوسم نه مرغ این گلستانم | |||||
چه در گلخن فرود آیم که در گلشن بود جایم | درین بوم از چه رو پایم که باز دست سلطانم | |||||
من آن هشیار سرمستم که نبود بی قدح دستم | نگویم نیستم هستم بلی هم این و هم آنم | |||||
سراندازی سرافرازم تهی دستی جهان بازم | سبکساری گران سیرم سبک روحی گرانجانم | |||||
سپهر مهر را ماهم جهان عشق را شاهم | بتانرا آستین بوسم مغانرا آفرین خوانم | |||||
اگر دیو سلیمانم ز خاتم نیستم خالی | ولی مهر پری رویان بود مهر سلیمانم | |||||
چو خضرم زنده دل زیرا که عشقست آب حیوانم | چو نوحم نوحه گر زانرو که در چشمست طوفانم | |||||
بهر دردی که درمانم همان دردم دوا باشد | که هم درمان من دردست و هم دردست درمانم | |||||
منم هم چشم و هم طوفان که طوفانست در چشمم | منم هم جان و هم جانان که جانانست در جانم | |||||
برو از کفر و دین بگذر مرا از کفر دین مشمر | که هم ایمان من کفرست و هم کفرست ایمانم | |||||
که میگوید که از جمعی پریشان میشود خواجو | مرا جمعیت آن وقتست کز جمعی پریشانم |