| | | | | | |
| |
مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی |
|
وز جام باده کام دل بیقرار جوی |
|
| |
اکنون که بانگ بلبل مست از چمن بخاست |
|
با دوستان نشین و می خوشگوار جوی |
|
| |
گر وصل یار سرو قدت دست می‌دهد |
|
چون سرو خوش برآی و لب جوبیار جوی |
|
| |
فصل بهار باده گلبوی لاله گون |
|
در پای گل ز دست بتی گلعذار جوی |
|
| |
از باغ پرس قصه بتخانه‌ی بهار |
|
و انفاس عیسوی ز نسیم بهار جوی |
|
| |
ای دل مجوی نافه‌ی مشکل ختا ولیک |
|
در ناف شب دو سلسله‌ی مشکبار جوی |
|
| |
خود را ز نیستی چو کمر در میان مبین |
|
یا از میان موی میانان کنار جوی |
|
| |
خواهی که در جهان بزنی کوس خسروی |
|
در باز ملک کسری و مهر نگار جوی |
|
| |
بعد از هزار سال که خاکم شود غبار |
|
بوی وفا ز خاک من خاکسار جوی |
|
| |
هر دم که بیتو بر لب سرچشمه بگذرم |
|
گردد روان ز چشمه‌ی چشمم هزار جوی |
|
| |
خواجو اگر چنانکه در این ره شود هلاک |
|
خونش ز چشم جادوی خونخوار یار جوی |
|
