خواجوی کرمانی (غزلیات)/مرا دلیست که تا جان برون نمیآید
ظاهر
مرا دلیست که تا جان برون نمیآید | تاب طره جانان برون نمیآید | |||||
چو ترک مهوش کافر نژاد من صنمی | ز خیلخانه خاقان برون نمیآید | |||||
چو روی او سمن از بوستان نمیروید | چو لعل او گهر از کان برون نمیآید | |||||
نمیرود نفسی کان نگار کافر دل | بقصد خون مسلمان برون نمیآید | |||||
تو از کدام بهشتی که با طراوت تو | گلی ز گلشن رضوان برون نمیآید | |||||
برون نمیرود از جان دردمند فراق | امید وصل تو تا جان برون نمیآید | |||||
حسود گو چو شکر میگداز و میزن جوش | که طوطی از شکرستان برون نمیآید | |||||
ببوی یوسف مصر ای برادران عزیز | روانم از چه کنعان برون نمیآید | |||||
به قصد جان گدا هر چه میتوان بکنید | که او ز خلوت سلطان برون نمیآید | |||||
چه سود در دهن تنگ او سخن خواجو | که هیچ فایده از آن برون نمیآید |