خواجوی کرمانی (غزلیات)/ما مست می لعل روان پرور یاریم
ظاهر
ما مست می لعل روان پرور یاریم | سودا زدهی زلف پریشان نگاریم | |||||
برلعل لبش دست نداریم ولیکن | تا سر بود از دامن او دست نداریم | |||||
گر بی بصران شیفتهی نقش و نگارند | ما فتنهی نوک قلم نقش نگاریم | |||||
با روی تو فارغ ز گلستان بهشتیم | با بوی تو مستغنی از انفاس بهاریم | |||||
چون نرگس مخمور تو مستان خرابیم | چون مردمک چشم تو در عین خماریم | |||||
از آه دل سوخته با نغمهی زیریم | وز چنگ سر زلف تو با نالهی زاریم | |||||
جان عاریت از لعل تو داریم و بجانت | کان لحظه که تشریف دهی جان بسپاریم | |||||
گر زانکه دهن باز کند پستهی خندان | پیش لب لعل تو ازو مغز برآریم | |||||
داریم کناری ز میان تو چو خواجو | لیکن ز میان تو بامید کناریم |