خواجوی کرمانی (غزلیات)/ما جرعه چشانیم ولی خضر و شانیم
ظاهر
ما جرعه چشانیم ولی خضر و شانیم | ما راه نشینیم ولی شاه نشانیم | |||||
ما صید حریم حرم کعبه قدسیم | ما راهبر بادیهی عالم جانیم | |||||
ما بلبل خوش نغمهی باغ ملکوتیم | ما سرو خرامندهی بستان روانیم | |||||
فراش عبادتکدهی راهب دیریم | سقای سر کوی خرابات مغانیم | |||||
گه ره بمقیمان سماوات نماییم | گاه از سرمستی ره کاشانه ندانیم | |||||
از نام چه پرسید که بی نام و نشانیم | وز کام چه گوئید که بی کام و زبانیم | |||||
هر شخص که دانید که اوئیم نه اوئیم | هر چیز که گوئید که آنیم نه آنیم | |||||
آن مرغ که بر کنگره عرش نشیند | ماییم که طاوس گلستان جنانیم | |||||
هر چند که تاج سر سلطان سپهریم | خاک کف نعلین گدایان جهانیم | |||||
داود صفت کوه بصد نغمه بنالد | هر گه که زبور غم سودای تو خوانیم | |||||
خواجو چو کند شرح غم عشق تو املا | از چشم گهربار قلم خون بچکانیم |