خواجوی کرمانی (غزلیات)/فروغ عارض او یا سپیده سحرست

by خواجوی کرمانی

	فروغ عارض او یا سپیده سحرست			که رشک طلعت خورشید و طیره‌ی قمرست
	لطیفه‌ئیست جمالش که از لطافت و حسن			ز هر چه عقل تصور کند لطیف‌ترست
	برون ز نرگس پرخواب و روی چون خور دوست			گمان مبر که مرا آرزوی خواب و خورست
	ز هر که از رخ زیبای او خبر پرسم			چونیک بنگرم آنهم ز شوق بیخبرست
	اگر چه مایه‌ی خوبی لطافتست ولیک			ترا ورای لطافت لطیفه‌ی دگرست
	بدین صفت زتکبر بدوستان مگذر			اگر چه عمر عزیزی و عمر بر گذرست
	بهر کجا که نظر می‌کنم ز غایت شوق			خیال روی توام ایستاده در نظرست
	اگر تو شور کنی من ترش نخواهم شد			که تلخ از آن لب شیرین مقابل شکرست
	ز بی زریست که آب رخم رود بر باد			اگر چه کار رخ از سیم اشک همچو زرست
	مرا هر آینه لازم بود جلای وطن			چرا که مصلحت کار بیدلان سفرست
	ز بحر شعر مر او را بسی غنیمتهاست			که از لطافت خواجو سفینه پرگهرست