خواجوی کرمانی (غزلیات)/زهی ز باده‌ی لعلت در آتش آب زلال

by خواجوی کرمانی

	زهی ز باده‌ی لعلت در آتش آب زلال			یکی ز حلقه‌ی بگوشان حاجب تو هلال
	ندای عشق چو در داد خال مشکینت			بگوش جان من آمد ز روضه بانگ بلال
	تو کلک منشی تقدیر بین بدان خوبی			نهاده بر سر نون خط تو نقطه‌ی خال
	چودر خیال خیال آید آن خیال چو موی			نرفت یکسر مو نقشش از خیال خیال
	منال بلبل بیدل چو می‌شود حاصل			ترا بکام دل از بوستان عشق منال
	اگر ز کوی تو دورم نمی‌شوم نومید			چرا که مرد بهمت بود چو مرغ ببال
	ترا حرام نباشد که خون ما ریزی			که هست پیش خداوند خون بنده حلال
	چنان بچشمه‌ی نوش تو آرزومندم			که راه بادیه مستسقیان بب زلال
	ز من چه دید که هردم که آید از کویت			چو باد بگذرد از پیش من نسیم شمال
	رسانده‌ام بکمال از محبت تو سخن			اگر چه گفته‌ی خواجو کجا رسد بکمال
	شب فراق بگفتیم ترک صبح امید			جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال