خواجوی کرمانی (غزلیات)/زهی تاری ز زلفت مشگ تاتار

by خواجوی کرمانی

	زهی تاری ز زلفت مشگ تاتار			گل روی تو برده آب گلنار
	از آن پوشم رخ از زلفت که گویند			نمی‌باید نمودن زر به طرار
	بود بی لعل همچون ناردانت			دلم پر نار و اشکم دانه‌ی نار
	اگر ناوک نمی‌اندازد از چیست			کمان پیوسته بر بالین بیمار
	چو عین فتنه شد چشم تو چونست			که دائم خفته است و فتنه بیدار
	دو چشم سیل بار و روی زردم			شد این رود آور و آن زعفران زار
	مرا بت قبله است و دیر مسجد			مرا می زمزمست و کعبه خمار
	دل پر درد را دردست درمان			تن بیمار را رنجست تیمار
	چو انفاس عبیر افشان خواجو			ندارد نافه‌ئی در طبله عطار