| | | | | | |
|
زلال مشربم از لفظ آبدار خودست |
|
نثار گوهرم از کلک در نثار خودست |
|
|
من ار چه بندهی شاهم امیر خویشتنم |
|
که هر که فرض کنی شاه و شهریار خودست |
|
|
اگر حدیث ملوک از زبان تیغ بود |
|
مرا ز تیغ زبان سخن گزار خودست |
|
|
نظر بقلت مالم مکن که نازش من |
|
بمطمح نظر و طبع کان یسار خودست |
|
|
توام بهیچ شماری ولی بحمدالله |
|
که فخر من بکمالات بیشمار خودست |
|
|
چو هست ملک قناعت دیار مالوفم |
|
عنان عزمم از آنرو سوی دیار خودست |
|
|
ز چرخ سفله چه باید مرا که نام بلند |
|
ز حسن مخبر و فرهنگ نامدار خودست |
|
|
چرا بیاری هر کس توقعم باشد |
|
که هر که هست درین روزگار یار خودست |
|
|
جهان اگر چه مرا برقرار خود نگذاشت |
|
گمان مبر که جهان نیز برقرار خودست |
|
|
مرا بغیر چه حاجت که در جمیع امور |
|
معولم همه برلطف کردگار خودست |
|
|
اگر در آتش سوزان روم درست آیم |
|
که نقد من بهمه حال برعیار خودست |
|
|
چه نسبتم ببزرگان کنی که منصب من |
|
بنفس نامی و نام بزرگوار خودست |
|
|
مرا ز بهر چه بردل بود غبار کسی |
|
که گرد خاطر هرکس ز رهگذار خودست |
|
|
چرا شکایت از ابنای روزگار کنم |
|
که محنت همه از دست روزگار خودست |
|
|
باختیار ز شادی جدا نشد خواجو |
|
چه بختیار کسی کو باختیار خودست |
|