خواجوی کرمانی (غزلیات)/دی سیر برآمد دلم از روز جوانی
ظاهر
دی سیر برآمد دلم از روز جوانی | جانم به لب آمد ز غم و درد نهانی | |||||
کردم گله زین چرخ سیه روی بد اختر | کز بهر دو قرصم بجهان چند دوانی | |||||
جان من دلسوخته را هیچ مرادی | حاصل نشود تا تو بکامش نرسانی | |||||
فریاد ز دست تو که از قید حوادث | یک لحظه امانم ندهی خاصه امانی | |||||
هر که چو قلم گاه سخن در بچکاند | خون سیه از تیغ زبانش بچکانی | |||||
کی شاد شود خسروی از دور تو کز تو | بی دار به دارا نرسد تخت کیانی | |||||
سلطان فلک گرم شد و گفت که خواجو | بر ملک بقا زن علم از عالم فانی | |||||
زین پیر جهاندیدهی بد روز چه خواهی | بر وی ز چه شنعت کنی و دست فشانی | |||||
هر چند جهانی ز سلاطین زمانه | آخر نه گدای در سلطان جهانی | |||||
در مصر معانی ید بیضا بنمایی | وقتی که چو موسی نکشی سر ز شبانی | |||||
گر نایب خاقانی و خاقانی وقتی | ور ثانی سحبانی و حسان زمانی | |||||
چون شمع مکش سر که بیکدم بکشندت | با این همه گردنکشی و چرب زبانی | |||||
خاموش که تا در دهن خلق نیفتی | در ملک فصاحت چو زبان کام نرانی | |||||
زین طایفه شعرت بشعیری نخرد کس | گر آب حیاتست بپاکی و روانی | |||||
با این همه یک نکته بگویم ز سر مهر | هر چند که دانم که تو این شیوه ندانی | |||||
رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز | تا داد خود از کهتر و مهتر بستانی |