| | | | | | |
| |
دی آن بت کافر بچه با چنگ و چغانه |
|
می‌رفت بسر وقت حریفان شبانه |
|
| |
بر لاله ز نیلش اثر داغ صبوحی |
|
بر ماه ز مشکش گره جعد مغانه |
|
| |
یاقوت بمی شسته و آراسته خورشید |
|
مرغول گره کرده و کاکل زده شانه |
|
| |
زلف سیهش را دل شوریده گرفتار |
|
تیر مژه‌اش را جگر خسته نشانه |
|
| |
بگشوده نظر خلق جهانی ز کناره |
|
بربوده میانش دل خلقی ز میانه |
|
| |
من کرده دل صدر نشین را سوی بحرین |
|
با قافله‌ی خون ز ره دیده روانه |
|
| |
جامی می دوشینه به من داد و مرا گفت |
|
خوش باش زمانی و مکن یاد زمانه |
|
| |
دوران همه در دست و تو در حسرت درمان |
|
عالم همه دامست و تو در فکرت دانه |
|
| |
حیفست تو در بادیه وز بیم حرامی |
|
بی وصل حرم مرده و حج بر در خانه |
|
| |
خواجو سخن از کعبه و بتخانه چه گوئی |
|
خاموش که این جمله فسونست و فسانه |
|
| |
رو عارف خود باش که در عالم معنی |
|
مقصود توئی کعبه و بتخانه بهانه |
|
