خواجوی کرمانی (غزلیات)/دوش چون از لعل میگون تو می‌گفتم سخن

by خواجوی کرمانی

	دوش چون از لعل میگون تو می‌گفتم سخن			همچو جام از باده لعلم لبالب شد دهن
	مرده در خاک لحد دیگر ز سر گیرد حیات			گر به آب دیده‌ی ساغر بشویندش کفن
	با جوانان پیر ماهر نیمه شب مست و خراب			خویشتن را در خرابات افکند بی خویشتن
	تشنگانرا ساقی میخانه گو آبی بده			رهروانرا مطرب عشاق گو راهی بزن
	گر نیارامم دمی بی همدمی نبود غریب			زانکه با تن‌ها بغربت به که تنها در وطن
	ایکه دور افتاده‌ئی از راه و با ما همرهی			ره بمنزل کی بری تا نگذری از ما و من
	بلبل از بوی سمن سرمست و مدهوش اوفتد			ما ز گلبوئی که رنگ و روی او دارد سمن
	باغبان چون آبروی گل نداند کز کجاست			باد پندارد خروش ناله‌ی مرغ چمن
	در حقیقت پیر کنعان چون ز یوسف دور نیست			ای عزیزان کی حجاب راه گردد پیرهن
	جان و جانانرا چو با هم هست قرب معنوی			اعتبار بعد صوری کی توان کردن ز تن
	گر چه خواجو منطق مرغان نکو داند ولیک			از سلیمان مرغ جانش باز می‌راند سخن