خواجوی کرمانی (غزلیات)/دوش می‌کردم سوال از جان که آن جانانه کو

by خواجوی کرمانی

	دوش می‌کردم سوال از جان که آن جانانه کو			گفت بگذر زان بت پیمان شکن پیمانه کو
	گفتمش پروانه‌ی شمع جمال او منم			گفت اینک شمع را روشن ببین پروانه کو
	گفتمش دیوانه‌ی زنجیر زلفش شد دلم			گفت اینک زلف چون زنجیر او دیوانه کو
	گفتمش کی موی او در شانه ما اوفتد			گفت بی او نیست یک مو در دو عالم شانه کو
	گفتمش در دامی افتادم ببوی دانه‌ئی			گفت عالم سربسر دامست آخر دانه کو
	گفتمش دردانه‌ی دریای وحدت شد دلم			گفت در دریا شو و بنگر که آن دردانه کو
	گفتمش نزدیک ما بتخانه و مسجد یکیست			گفت عالم مسجدست ای بی بصر بتخانه کو
	گفتمش ما گنج در ویرانه‌ی دل یافتیم			گفت هر کنجی پر از گنجی بود ویرانه کو
	گفتمش کاشانه جانانه در کوی دلست			گفت خواجوگر تو زانکوئی بگو جانانه کو