خواجوی کرمانی (غزلیات)/دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت

by خواجوی کرمانی

	دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت			ما را چون دود بر سر آتش نشاند و رفت
	مخمور باده‌ی طرب انگیز شوق را			جامی نداد و زهر جدایی چشاند و رفت
	گفتم مگر بحیله بقیدش در آورم			از من رمید و توسن بختم رماند و رفت
	چون صید او شدم من مجروح خسته را			در بحر خون فکند و جنیبت براند و رفت
	جانم چو رو به خیمه روحانیان نهاد			تن را در این حظیره سفلی بماند و رفت
	خون جگر چون در دل من جای تنگ یافت			گلگون ز راه دیده ز صحرا براند رفت
	گل در حجاب بود که مرغ سحرگهی			آمد بباغ و آنهمه فریاد خواند و رفت
	چون بنده را سعادت قربت نداد دست			بوسید آستانه و خدمت رساند و رفت
	برخاک آستان تو خواجو ز درد عشق			دامن برین سراچه خاکی فشاند و رفت