| | | | | | |
| |
ترک عالم گیر و عالم را مسخر کرده گیر |
|
و ابلق ایام را در زیر زین آورده گیر |
|
| |
چون ازین منزل همی باید گذشتن عاقبت |
|
همچو مه برطارم پیروزه منزل کرده گیر |
|
| |
گر حیات جاودانی بایدت همچون خضر |
|
روی ازین ظلمت بتاب و آب حیوان خورده گیر |
|
| |
همچو فرهاد از غم شیرین بتلخی جان بده |
|
وز لب جان پرور شیرین روان پرورده گیر |
|
| |
خون دل خور چون صراحی و بب آتشی |
|
آبروی آفتاب آتش افشان برده گیر |
|
| |
رخ ز مهمانخانه‌ی گیتی بگردان چون مسیح |
|
و آسمان را گرد خواص و قرص مه را گرده گیر |
|
| |
تا کی آزاری به بیزاری و زاری خلق را |
|
مرهم آزار باش و خلق را آزرده گیر |
|
| |
بر بزرگان خرده گیری وز بزرگی دم زنی |
|
گر بزرگی بگذر این راه و بترک خرده گیر |
|
| |
همچو خواجو تا شود شمع فلک پروانه‌ات |
|
شمع دل را زنده دار و خویشتن را مرده گیر |
|
