خواجوی کرمانی (غزلیات)/ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست

by خواجوی کرمانی

	ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست			وفا و عهد قدیمت مگر فراموشست
	ز شور زلف تو دوشم شبی دراز گذشت			اگر چه زلف سیاهت زیادت از دوشست
	بقصد خون دل من کمان ابرو را			کشیده چشم تو پیوسته تا بناگوشست
	ز تیره غمزه‌ی عاشق کش تو ایمن نیست			و گرنه هندوی زلفت چرا زره پوشست
	کنار سبزه‌ی سیراب و طرف جوی مجوی			ترا که سبزه براطراف چشمه‌ی نوشست
	چگونه گوش توان کرد پند صاحب هوش			مرا که قول مغنی هنوز در گوشست
	حدیث حسن بهاران ز هوشیاران پرس			چرا که بلبل بیچاره مست و مدهوشست
	زبان سوسن آزاد بین که هست دراز			ولیک برخی آزاده‌ئی که خاموشست
	دو چشم آهوی شیرافکنش نگر خواجو			که همچو بخت تو در عین خواب خرگوشست