خواجوی کرمانی (غزلیات)/ترا که موی میان هم وجود و هم عدمست

by خواجوی کرمانی

	ترا که موی میان هم وجود و هم عدمست			دو زلف افعی ضحاک و چهره جام جمست
	بتیرگی شده آشفته‌تر حقیقت شرع			سواد زلف تو گوئی که رای بوالحکمست
	ز دور چرخ شبی این سوال می‌کردم			که از زمانه مرا خود نصیب جمله غمست
	بطیره گفت نبینی سپهر کاسه مثال			ز بهر خوردن خون تو جمله تن شکمست
	گر آبروی نه در خاک کوش می‌طلبند			چو زلف یار قد عاشقان چرا بخمست
	دلم بغمزه و ابروی او بمکتب عشق			امیدوار چو طفلان بنون و القلمست
	ز شام زلف سیه چون نمود طلعت صبح			زمانه گفت که ای عاشقان سپیده‌دمست
	مجال نطق ندارم چرا که بیش از پیش			میان لاغر او در کنار کم ز کمست
	ز لعل او شکری التماس می‌کردم			که مدتی است که جانم مقید المست
	جواب داد که بر هیچ دل منه خواجو			که چون میان دهنم را وجود در عدمست