| | | | | | |
| |
تبت یا ذا الجلال و الا کرام |
|
من جمیع الذنوب و اثام |
|
| |
ای صفاتت برون ز چون و چرا |
|
ذات پاکت بری ز کو و کدام |
|
| |
قاضی حاجت وحوش و طیور |
|
رازق روزی سوام و هوام |
|
| |
گوهر آرای قطره در اصداف |
|
نقش پرداز نطفه در ارحام |
|
| |
پرچم آویز طاسک خورشید |
|
آتش انگیز خنجر بهرام |
|
| |
خاکبوس بساط فرمانت |
|
جم سیمین سریر زرین جام |
|
| |
بست مشاطگان قدرت تو |
|
بر رخ صبح چین گیسوی شام |
|
| |
کرده استاد صنعت از یاقوت |
|
شرف طاق تابخانه‌ی بام |
|
| |
یافته از تو نضرت و خضرت |
|
باغ مینو و راغ مینا فام |
|
| |
بدر مشعل فروز آینه دار |
|
بر درش بنده‌ی منیرش نام |
|
| |
عنبر هندی آنکه خادم تست |
|
کار او بی‌نسیم لطفت خام |
|
| |
پیش موج محیط احسانت |
|
از حیا در عرق فتاده غمام |
|
| |
کاسه گردان بزم تقدیرت |
|
صبح زرین کلاه سیم اندام |
|
| |
هندوی بارگاه ابداعت |
|
شام زنگی نهاد خون آشام |
|
| |
عندلیب زبان گویا را |
|
گل بستان فروز ذکرت کام |
|
| |
گر کند یاد صدمه‌ی قهرت |
|
بگسلد مشرقی مهر زمام |
|
| |
درک خاصان بکنه انعامت |
|
نرسد خاصه عام کالانعام |
|
| |
جان خواجو که مرغ گلشن تست |
|
مگذارش بدام دل مادام |
|
| |
طمع دانه‌اش بدام افکند |
|
باز گیرش ز دست دانه و دام |
|
| |
من که بر یاد زلف و روی بتان |
|
صرف کردم لیالی و ایام |
|
| |
بوده با باده‌ی مغانه مقیم |
|
ساخته در شرابخانه مقام |
|
| |
زده راه خرد بنغمه‌ی چنگ |
|
ریخته آب رخ بشرب مدام |
|
| |
نفس خود کامم ار ز راه ببرد |
|
باز گشتم بدرگهت ناکام |
|
| |
چون خطا کرده‌ام کنم هر دم |
|
سجده‌ی سهو تا بروز قیام |
|
| |
گویمت بالعشی والابکار |
|
تبت یا ذوالجلال و الاکرام |
|
