خواجوی کرمانی (غزلیات)/تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت

by خواجوی کرمانی

	تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت			رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت
	تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد			شد دامن من دجله‌ی بغداد ز دستت
	از دست تو فردا بروم داد بخواهم			تا چند کشم محنت و بیداد ز دستت
	بی شکر شیرین تو در درگه خسرو			بر سینه زنم سنگ چو فرهاد ز دستت
	گر زانک بپای علمم راه نباشد			از دور من و خاک ره و داد ز دستت
	تا چند کنم ناله و فریاد که در شهر			فریاد رسی نیست که فریاد ز دستت
	هر چند که سر در سر دستان تو کردیم			با این همه دستان نتوان داد ز دستت
	از خاک سر کوی تو چون دور فتادم			دادیم دل سوخته بر باد ز دستت
	زینسان که به غم خوردن خواجو شده‌ئی شاد			شک نیست که هرگز نشود شاد ز دستت