| | | | | | |
| |
تا دلم در خم آن زلف سمن‌سا افتاد |
|
کار من همچو سر زلف تو در پا افتاد |
|
| |
بسکه دود دل من دوش ز گردون بگذشت |
|
ابر در چشم جهان بین ثریا افتاد |
|
| |
راستی را چو ز بالای توام یاد آمد |
|
ز آه من غلغله در عالم بالا افتاد |
|
| |
چشم دریا دل ما چون ز تموج دم زد |
|
شور در جان خروشنده دریا افتاد |
|
| |
اشکم از دیده از آن روی فتادست کزو |
|
راز پنهان دل خسته بصحرا افتاد |
|
| |
گویدم مردمک دیده‌ی گریان که کنون |
|
کار چشم تو چه اندیشه چو با ما افتاد |
|
| |
بلبل سوخته از بسکه برآورد نفیر |
|
دود دل در جگر لاله‌ی حمرا افتاد |
|
| |
کوکب حسن چو گشت از رخ یوسف طالع |
|
تاب در سینه‌ی پر مهر زلیخا افتاد |
|
| |
دل خواجو که چو وامق ز جهان فارد گشت |
|
مهره‌ئی بود که در ششدر عذرا افتاد |
|
