خواجوی کرمانی (غزلیات)/بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور

by خواجوی کرمانی

	بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور			شراب کوثر و مجلس بهشت و ساقی حور
	کمینه خادمه‌ی بزمگاه ماست نشاط			کهینه خادم خلوتسرای ماست سرور
	معطرست دماغ معاشران ز بخار			معنبرست مشام صبوحیان ز بخور
	ببند خادم ایوان در سراچه که ما			بدوست مشتغلیم و ز غیر دوست نفور
	ز نور عشق برافروز شمع منظر دل			به حکم آنکه مه از مهر می‌پذیرد نور
	دلی که همدم مرغان لن ترانی نیست			کجا بگوش وی آید صفیر طایر طور
	مرا ز میکده پرهیز کردن اولیتر			که گفته‌اند بپرهیز به شود رنجور
	ولی چنین که منم بیخود از شراب الست			بهوش باز نیایم مگر بروز نشور
	ز شکر تو مرا صبر به که شیرینی			طبیب منع کند از طبیعت محرور
	ولی ز لعل تو صبرم خلاف امکانست			که می پرست نباشد ز جام باده صبور
	فروغ چهره‌ات از تاب طره پنداری			که آفتاب شود طالع از شب دیجور
	چه دور باشد ارت ذره ئی نباشد مهر			که ماه چارده دایم ز مهر باشد دور
	به روی همنفسی خوش بود نظر ور نی			ز ناظری چه تمتع که نبودش منظور
	ز جام عشق تو خواجو چنین که مست افتاد			بروز حشر سر از خاک برکند مخمور