خواجوی کرمانی (غزلیات)/به بوستان جمالت بهار بسیارست
ظاهر
به بوستان جمالت بهار بسیارست | ولیک با گل وصل تو خار بسیارست | |||||
مدام چشم تو مخمور و ناتوان خفتست | چه حالتست که او را خمار بسیارست | |||||
میم ز لعل دل افروز ده که جانافزاست | وگرنه جام می خوشگوار بسیارست | |||||
خط غبار چه حاجت بگرد رخسارت | که از تو بردل ما خود غبار بسیارست | |||||
مرا بجای توای یار یار دیگر نیست | ولی ترا چو من خسته یار بسیارست | |||||
بروزگار مگر حال دل کنم تقریر | که بردلم ستم روزگار بسیارست | |||||
زخون دیدهی فرهاد پارههای عقیق | هنوز بر کمر کوهسار بسیارست | |||||
صفیر بلبل طبعم شنو وگرنه بباغ | نوای قمری و بانگ هزار بسیارست | |||||
چه آبروی بود بر در تو خواجو را | که در ره تو چو او خاکسار بسیارست |