خواجوی کرمانی (غزلیات)/بنگر ای شمع که پروانه دگر باز آمد

by خواجوی کرمانی

	بنگر ای شمع که پروانه دگر باز آمد			از پی دل بشد و سوخته پر باز آمد
	گرچه سر تا قدم از آتش غم سوخته بود			رفت و صد باره از آن سوخته‌تر باز آمد
	هر که بیند من بی برگ و نوا را گوید			یا رب این خسته جگر کی ز سفر باز آمد
	سرتسلیم چو بر خط عبودیت داشت			چون قلم رفت بهر سوی و به سر باز آمد
	عجب آن نیست که شد با لب خشک از بردوست			عجب اینست که با دیده‌ی تر باز آمد
	هر که را بیخبر افتاد ز پیمانه‌ی عشق			تو مپندار که دیگر به خبر باز آمد
	ای گل از پرده برون آی که مرغ سحری			همره قافله‌ی باد سحر باز آمد
	عیب خسرو مکن ای مدعی و تلخ مگوی			گر ز شور لب شیرین ز شکر باز آمد
	آنکه مرغ دلش از حسرت گل پر می‌زد			همچو بلبل ز چمن رفت و دگر باز آمد
	گر به تیغش بزنی باز نیاید ز نظر			هر که چون مردمک دیده نظر باز آمد
	خیز خواجو که چواشک از سر زر در گذریم			تا نگویند که شد وز پی زر باز آمد