| | | | | | |
| |
بسی خون جگر دارد سر زلف تو در گردن |
|
ولی با او چه شاید کرد جز خون جگر خوردن |
|
| |
قلم پوشیده می‌رانم که اسرارم نهان ماند |
|
اگر چه آتش سوزان به نی نتوان نهان کردن |
|
| |
مزن بلبل دم از نسرین که در خلوتگه رامین |
|
چو ویس دلستان باشد نشاید نام گل بردن |
|
| |
مگو از دنیی و عقبی اگر در راه عشق آئی |
|
که مکروهست با اصنام رو در کعبه آوردن |
|
| |
ورع یکسو نهد صوفی چو با مستان در آمیزد |
|
بحکم آنکه ممکن نیست پیش آتش افسردن |
|
| |
مراد از زندگانی چیست روی دلبران دیدن |
|
حیات جاودانی چیست پیش دوستان بودن |
|
| |
اگر لیلی طمع بودش که حسنش جاودان ماند |
|
دل مجروح مجنون را نمی‌بایستش آزردن |
|
| |
هواداران بسی هستند خورشید درخشانرا |
|
ولیکن ذره را زیبد طریق مهر پروردن |
|
| |
نگفتی بارها خواجو که سر در پایش اندازم |
|
ادا کن گر سری داری که آن فرضیست برگردن |
|
