خواجوی کرمانی (غزلیات)/برو ای باد بدانسوی که من دانم و تو

by خواجوی کرمانی

	برو ای باد بدانسوی که من دانم و تو			خیمه زن بر سر آن کوی که من دانم و تو
	به سراپرده‌ی آن ماهت اگر راه بود			برفکن پرده از آنروی که من دانم و تو
	تا ببینی دل شوریده‌ی خلقی در بند			بگشا تابی از آن موی که من دانم و تو
	در بهاران که عروسان چمن جلوه کنند			بشنو از برگ گل آن بوی که من دانم و تو
	در دم صبح به مرغان سحر خوان برسان			نکهت آن گل خودروی که من دانم و تو
	حال آن سرو خرامان که ز من آزادست			با من خسته چنان گوی که من دانم و تو
	ساقیا جامه‌ی جان من دردیکش را			بنم جام چنان شوی که من دانم و تو
	چه توان کرد که بیرون ز جفاکاری نیست			خوی آن دلبر بدخوی که من دانم و تو
	آه اگر داد دل خسته‌ی خواجو ندهد			آن دلازار جفا جوی که من دانم وتو