خواجوی کرمانی (غزلیات)/بدینسان که از ما جهانی جهانی
ظاهر
بدینسان که از ما جهانی جهانی | که با کس نمانی و با کس نمانی | |||||
تو آن شهریاری و آن شهرهیاری | که خسرو نشانی و خسرو نشانی | |||||
تو آنی که قتلم توانی و دانم | که هر دم برآنی که خونم برانی | |||||
خوشا طرف بستان و دستان مستان | می ارغوانی به روی غوانی | |||||
دل یاغی باغیم باغ و دائم | تو در باغ بانی و در باغبانی | |||||
ندانم کدامی که دامی دلم را | ز نسل کیانی که اصل کیانی | |||||
چو ماهی که ماهیتت کس نداند | چه کانی که از لعل گوهر چکانی | |||||
تو جان و جهانی و جان جهانی | تو نور جنانی و حور جنانی | |||||
سزد کاردوان رخ نهد پیش اسبت | اگر باز داری سمند ار دوانی | |||||
ترا نار پستان به از نار بستان | که سیب از ترنجت کند بوستانی | |||||
تو ترخان و ترخون ز جور تو خواجو | دل از خون چو خانی و رخ زر خانی |