خواجوی کرمانی (غزلیات)/باز چون بلبل بصد دستان ببستان آمدیم
ظاهر
باز چون بلبل بصد دستان ببستان آمدیم | باز چون مرغان شبگیری خوش الحان آمدیم | |||||
گر بدامن دوستان گل میبرند از بوستان | ما بکام دوستان با گل ببستان آمدیم | |||||
آستین افشان برون رفتیم چون سرو از چمن | دوستان دستی که دیگر پای کوبان آمدیم | |||||
همچو گل یک سال اگر کردیم غربت اختیار | مژده بلبل را که دیگر با گلستان آمدیم | |||||
از میان بوستان چو بید اگر لرزان شدیم | بر کنار چشمه چون سرو خرامان آمدیم | |||||
چشم روشن گشتهایم اکنون که بعد از مدتی | از چه کنعان بسوی ماه کنعان آمدیم | |||||
جان ما گر ما برفتیم از سر پیمان نرفت | ساقیا پیمانه ده چون ما به پیمان آمدیم | |||||
گر پریشان رفتهایم اکنون تو خاطر جمع دار | کاین زمان بر بوی آن زلف پریشان آمدیم | |||||
صبر در کرمان بسی کردیم خواجو وز وطن | رخت بر بستیم و دیگر سوی کرمان آمدیم |