| | | | | | |
| |
ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب |
|
ما ز چشم می پرستت مست و چشمت مست خواب |
|
| |
گر کنم یک شمه در وصف خط سبزت سواد |
|
روی دفتر گردد از نوک قلم پر مشک ناب |
|
| |
در بهشت ار زانکه برقع برنیندازی ز رخ |
|
روضه‌ی رضوان جهنم باشد و راحت عذاب |
|
| |
وقت رفتن گر روم با آتش عشقت بخاک |
|
روز محشر در برم بینی دل خونین کباب |
|
| |
صبحدم چون آسمان در گردش آرد جام زر |
|
در گمان افتم که خورشیدست یا جام شراب |
|
| |
جان سرمستم برقص آید ز شادی ذره‌وار |
|
هر نفس کز مشرق ساغر برآید آفتاب |
|
| |
کی به آواز مؤذن بر توانم خاستن |
|
زانکه می‌باشم سحرگه بیخود از بانگ رباب |
|
| |
در خرابات مغان از می خراب افتاده‌ام |
|
گر چه کارم بی می و میخانه می باشد خراب |
|
| |
هر دمی روی از من مسکین بتابی از چه روی |
|
هر زمان از درگه خویشم برانی از چه باب |
|
| |
گر دلی داری دل از رندان بیدل برمگیر |
|
ور سری داری سر از مستان بیخود برمتاب |
|
| |
از تو خواجو غایبست اما تو با او در حضور |
|
عالمی در حسرت آبی و عالم غرق آب |
|
