| | | | | | |
| |
ای سرو خرامنده‌ی بستان حقایق |
|
آزاد شو از سبزه‌ی این سبز حدائق |
|
| |
برگلبن ایجاد توئی غنچه‌ی خندان |
|
در گلشن ابداع توئی برگ شقائق |
|
| |
منزلگه انس تو سراپرده‌ی قدسست |
|
تا چند شوی ساکن این تیره مضائق |
|
| |
بیرون نرود راه تو بی‌ترک مقاصد |
|
حاصل نشود کام تو بی قطع علائق |
|
| |
رخش امل از عرصه‌ی تقلید برون ران |
|
تا خیمه زنی بر سر میدان حقائق |
|
| |
در کوکبه‌ات خیل وحشم چیست مخائل |
|
در راه تو خرگاه و خیم چیست عوائق |
|
| |
چون کعبه‌ی خلقت بوجود تو شرف یافت |
|
باید که شوی قبله‌ی حاجات خلائق |
|
| |
آنکس که گدای در میخانه‌ی عشقست |
|
برخسرو عقلست بصد مرتبه فائق |
|
| |
خواجو بسحر سرمکش از مرغ صراحی |
|
زیرا که بشبگیر بود بلبله لائق |
|
