| | | | | | |
| |
ای ساربان به قتل ضعیفان کمر مبند |
|
بر گیر بارم از دل و بار سفر مبند |
|
| |
در اشک ما نگه کن و از سیم در گذر |
|
بر روی ما نظر فکن و نقش زر مبند |
|
| |
ما را چو در سلاسل زلفت مقیدیم |
|
پای دل شکسته بزنجیر درمبند |
|
| |
فرهاد را مکش بجدایی و در غمش |
|
هر دم خروش و غلغله در کوه و در مبند |
|
| |
ای دل مگر بیاد نداری که گفتمت |
|
چندین طمع برآن بت بیدادگر مبند |
|
| |
ور آبروی بایدت ای چشم درفشان |
|
بر یاد لعل او سر درج گهر مبند |
|
| |
ای باغبان گرم ندهی ره بپای گل |
|
گلزار را بروی من خسته در مبند |
|
| |
چون سرو اگر چنانکه سرافرازیت هواست |
|
چون نی بقصد بی سر و پایان کمر مبند |
|
| |
چشمم که در هوای رخت بازگشته است |
|
مرغ دل مرا مشکن بال و پر مبند |
|
| |
بی جرم اگر چه از نظر افکنده‌ئی مرا |
|
بگشای پرده از رخ و راه نظر مبند |
|
| |
خواجو چو نیست در شب هجران امید روز |
|
با تیره شب بسر برو دل در سحر مبند |
|
