خواجوی کرمانی (غزلیات)/ای خواجه مرا با می و میخانه رها کن

by خواجوی کرمانی

	ای خواجه مرا با می و میخانه رها کن			جان من دلخسته بجانانه رها کن
	دلدار مرا با من دلسوخته بگذار			بگذر ز سر شمع و بپروانه رها کن
	گر مرتبه‌ی یار ز بیگانگی ماست			گو مرتبه خویش به بیگانه رها کن
	بر رهگذرت دنیی و دین دانه و دامست			در دام مقید مشو و دانه رها کن
	گر باده پرستان همه از میکده رفتند			سرمست مرا بر در میخانه رها کن
	آنرا که بود برگ گل و عزم تماشا			گو خیمه بصحرا زن و کاشانه رها کن
	چون مار سر زلف تو زد بر دل ریشم			تدبیر فسونی کن و افسانه رها کن
	گنجست غم عشقت و ویران دل خواجو			از بهر دلم گنج به ویرانه رها کن